Sport heeft altijd een grote rol gespeeld in mijn leven. Als kind was ik actief met dansen en turnen, en op een gegeven moment focuste ik me volledig op dans. Toen ik 16 was, ging het minder goed met me. Ik zat op de opleiding Sociaal Pedagogisch Werker en voelde me extreem moe en uitgeput. De huisarts suggereerde een burn-out, en om me beter te voelen begon ik met hardlopen. Dit gaf me een geluksgevoel, maar door de vermoeidheid kon ik het niet lang volhouden. Na vier maanden werd duidelijk dat ik de ziekte van Pfeiffer had.
Toch liet het hardlopen me iets belangrijks zien: beweging had een enorme invloed op hoe ik me voelde. Dit inspireerde me om na mijn eerste opleiding verder te studeren voor Psychomotorisch Therapeut, omdat ik anderen wilde helpen door ze letterlijk en figuurlijk in beweging te zetten. Ik heb deze studie met veel passie gevolgd tot het derde jaar, maar door mijn dyslexie had ik moeite om alles op papier te krijgen en moest ik uiteindelijk stoppen.
